Pedro Prieto: Jaula de grillos pseudoecológica en la ONU

Pedro Prieto. Foto: Argia.

(El recién estrenado blog hermano Última Llamada que acoge ElDiario.es prosigue su andadura con un artículo de actualidad de Pedro Prieto, el conocido divulgador del Peak Oil en España y uno de los promotores iniciales de nuestro manifiesto. Lo reproducimos a continuación con permiso.)

Llegan todos a Nueva York a asistir a la Cumbre sobre el Cambio Climático en la ONU. Van en sus aviones presidenciales, desde todos los países del planeta. Les acompañan asesores, guardaespaldas, alquilan lujosas residencias y caros hoteles. En comitivas paralelas, algunas poderosas organizaciones medioambientales, envían a sus delegados a tratar de hacer lobbies u organizar manifestaciones de algún centenar de miles de neoyorquinos para exigir acciones. Desde otros países, hay menores réplicas de activistas pidiendo lo mismo. Los medios mundiales se agolpan con miles de fotógrafos para captar las mismas imágenes de los mismos líderes.

Luego, los líderes mundiales suben por estricto orden de protocolo al estrado y sueltan sus respectivas lecciones:

Enrique Pérez Lijó: O Estado fronte o Decrecemento

(Outro dos asinantes iniciais, o sociólogo e militante do Partido da Terra e do Projecto Integral Corunha, Enrique Pérez Lijó, envíanos unha reflexión acerca da viabilidade dos Estados nun contexto de fin do crecemento.)

Desde a publicación do Manifesto Derradeira Chamada algúns autores teñen apuntado que a crise de civilización á que nos enfrontamos supón por en cuestión os aparellos estatais, sabedores de que a todo réxime político correspóndelle tamén un réxime enerxético. En concreto, ponse no centro da diana as institución políticas nacidas directamente do Estado do Benestar, pois como ben amosan os datos a tal efecto os estados sociais ou do benestar son grandes consumidores de recursos e moi densos en canto a complexidade. O índice da pegada ecolóxica sérvenos para ilustrar as consecuencias do crecemento económico e o seu impacto sobre o planeta, así pois, mentres que a oferta ecolóxica media a nivel planetario non supera as 2’18 hectáreas por persoa e ano, as grandes economías triplican e incluso cuatriplican esta medida. O primeiro posto deste ranking do ecocidio é para Estados Unidos, cuxo exército é o maior consumidor de petróleo do planeta, e a súa pegada ecolóxica ascende a 9’57 hec. por persoa e ano. Sen embargo Europa non se queda atrás. O vello continente amosa resultados realmente escandaloso, pero o que chama máis a atención aínda é que sexan os países escandinavos, aqueles cuxo nivel de benestar e progreso é a envexa de boa parte dos partidos políticos europeos, os que encabecen a lista. Noruega, Suecia e Finlandia presentan unha pegada ecolóxica de 8’17, 7’95 e 7’00 respectivamente, o que quere dicir que cada habitante destes países consume unha cantidade de recursos cada ano equivalente á produción de entre 8 e 7 hectáreas. Cabe salientar que o 50% da pegada ecolóxica do planeta é froito do consumo de enerxías fósiles, e que estes estados non escapan a esta proporción.

Antón Sánchez: A primeira das últimas chamadas é o dereito á alimentación sa

(Artigo dun dos asinantes iniciais do manifesto Derradeira Chamada, Antón Sánchez, labrego e membro de AGE no Parlamento de Galiza.)

Testemuño dun labrego galego:

“En 2008 houbo unha folga de transportistas que impediu a chegada de camións de fóra de Galiza. Pasou un día, aínda había stock na cámara. Pasaron dous días e comezaban os nervios. Ao terceiro día os xefes de compras das grandes distribuidoras chegaban aos nosos invernadoiros suplicando pola mercadoría, que normalmente desprezaban porque outra chegaba en camións de fóra do país.

Esa imaxe valeume máis que todas as estatísticas sobre a dependencia alimentaria de Galiza, estatísticas que din que todos os anos, galegos e galegas pagamos millóns de euros por alimentos que non somos quén de producir, nun país onde as terras de cultivos se abandonan constantemente.”

Xoán Doldán: “Non podemos volver ás receitas de toda a vida: o crecemento económico, o capitalismo keynesiano”

(Entrevista publicada en gallego el pasado lunes 14 de julio por Praza Pública con uno de los promotores del manifiesto Última llamada, el economista ecológico Xoán Ramón Doldán García, presidente de Véspera de Nada por unha Galiza sen petróleo y de la Asociación de Economía Ecológica en España.)

Xoán R. Doldán. Imagen de vídeo realizado por Tingalaranga.

“Atención: A xanela de oportunidade está a pecharse. Como máximo temos un lustro para asentarmos un debate amplo e transversal sobre os límites do crecemento, e para construírmos democraticamente alternativas ecolóxicas e enerxéticas que sexan á vez rigorosas e viábeis. Deberiamos ser capaces de gañar grandes maiorías para unha mudanza de modelo económico, enerxético, social e cultural”. O pasado luns fíxose público o manifesto Derradeira Chamada, un exitoso chamamento decrecentista que pide que a política se axuste “aos límites ecolóxicos do planeta” e que contou entre os seus primeiros 250 asinantes (investigadores, activistas, líderes políticos) cun bo número de galegos e galegas.

Marga Mediavilla: La cuestión de las reservas de petróleo

(Artículo publicado por Marga Mediavilla, una de las firmantes iniciales, en el web del Grupo de Energía y Dinámica de Sistemas de la Univ. de Valladolid)

Al hilo del intenso debate que está habiendo a raíz del Manifiesto Última Llamada, que nuestro grupo (de Energía y Dinámica de Sistemas, de la Universidad de Valladolid) ha suscrito, se ha publicado un comentario en el blog que cuestiona la veracidad de los datos sobre la extracción de petróleo publicados en mi post. El comentario dice que las reservas de petróleo han aumentado en los últimos años de forma muy destacada y cita unos datos que, aparentemente, no concuerdan con el declive que damos en las figuras.